Η τροφική αλλεργία είναι ένα σχετικά συχνό φαινόμενο που παρατηρείται σε βρέφη και παιδιά.

Αλλεργία σε βρέφη και παιδιά μπορεί να προκαλέσουν διάφορες τροφές όπως είναι το αυγό, τα θαλασσινά ή οι ξηροί καρποί.

Στο 5% η αλλεργία σε βρέφη και παιδιά και στο 4% σε ενηλίκους

Αλλεργία σε βρέφη και παιδιά – Συμπτώματα

Η αλλεργία σε βρέφη και παιδιά ποικίλλει. Ας δούμε μερικά από τα συμπτώματα:

• Εμετός
• Υπνηλία
• Διάρροια
• Φτέρνισμα
• Κοιλόπονος 
• Αναφυλαξία
• Ρινική καταρροή 
• Σφίξιμο στο στήθος
• Πρήξιμο προσώπου
• Δυσκολία στην αναπνοή

Σταματήστε την αλλεργική ρινίτιδα με βότανα 

Η εμφάνιση εξανθημάτων στην παιδική ηλικία είναι πολύ συχνή. Το αλλεργικό εξάνθημα σε βρέφος κατά κανόνα είναι κνιδωτικό, συνοδεύεται δηλαδή με έντονη φαγούρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι και τα εξανθήματα που προκαλούν οι ιώσεις δεν μπορεί να είναι κνιδωτικά, όπως η περίπτωση της ανεμοβλογιάς. Μπορεί να έχει οποιαδήποτε μορφή και κατανομή στο σώμα. Συνήθως σχετίζεται άμεσα με έναν αιτιολογικό παράγοντα. Τροφές, φάρμακα, στρες, άσκηση, τσιμπήματα εντόμων σχετίζονται με αλλεργικά εξανθήματα. Τις περισσότερες φορές εξάνθημα και πυρετός δεν είναι αλλεργία.

Η σταδιακή υποχώρηση των συμπτωμάτων αρχίζει λίγες ημέρες μετά την έναρξη της σίτισης με το ειδικό γάλα, ενώ η πλήρης εξαφάνισή τους μπορεί να χρειαστεί διάστημα 2-3 εβδομάδων.

Ένα στα δέκα βρέφη με αλλεργία στο γάλα αγελάδας δεν παρουσιάζει βελτίωση μέσα στο παραπάνω χρονικό διάστημα

Η σοβαρότητα των συμπτωμάτων έχει άμεση σχέση με την ποσότητα και τη μορφή της τροφής που καταναλώθηκε.

Η τροφική αλλεργία πολύ σπάνια μπορεί να προκαλέσει κολικούς, έκζεμα ή χρόνια διάρροια στα βρέφη.

Πώς ένα βρέφος ή παιδιά αναπτύσσει τροφική αλλεργία;

Ένα βρέφος ή ένα παιδί για να αναπτύξει τροφική αλλεργία θα πρέπει πρώτα να έρθει σε επαφή με τη τροφή. Εκείνη τη στιγμή παράγονται αντισώματα εναντίων των ουσιών που περιέχεται στη συγκεκριμένη τροφή. Όταν ξαναέρθει σε επαφή με αυτή την τροφή, τα αντισώματα που ήδη δημιουργήθηκαν «κολλούν» πάνω στα μαστοκύτταρα που βρίσκονται στο δέρμα, πνεύμονες, έντερο και απελευθερώνεται μια ουσία που λέγεται ισταμίνη και προκαλεί τα συμπτώματα της τροφικής αλλεργίας.

Πώς γίνεται η διάγνωση;

Στην περίπτωση άμεσης αλλεργικής αντίδρασης, το παιδί υποβάλλεται σε ειδικές δερματικές δοκιμασίες (skin prick tests) και σε αιματολογικές εξετάσεις (γενική αίματος, lgE, RAST στα τροφικά αλλεργιογόνα), ώστε να εντοπιστούν τα αλλεργιογόνα που προκάλεσαν την αντίδραση αυτή.

Αλλεργικό σοκ σε παιδιά – Αντιμετώπιση

Στις ήπιες άμεσες αντιδράσεις συνήθως προέχουν το κνιδωτικό εξάνθημα και το αγγειοίοδημα, ενώ στις βαριές η επιδείνωση της κατάστασης του ασθενή είναι ραγδαία με εκδήλωση σοβαρού αλλεργικού σοκ. Στις επιβραδυνόμενες αντιδράσεις, η συχνότερη μορφή είναι τα δερματικά εξανθήματα, που τα περισσότερα μοιάζουν με το εξάνθημα της ιλαράς. Μπορεί να εμφανισθούν ημέρες μετά την έναρξη της θεραπείας και κατά κανόνα δεν είναι επικίνδυνα. Σπάνιες σοβαρές μορφές επιβραδυνόμενης φαρμακευτικής αλλεργίας είναι η αποφολιδωτική δερματίτιδα, το σύνδρομο Stevens- Johnson και η τοξική επιδερμική νεκρόλυση.

Ανάλογα με την αλλεργική πάθηση και τη βαρύτητά της χορηγείται και η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, η οποία μπορεί να είναι μακροχρόνια.

– Οι ασθενείς με σοβαρά συμπτώματα θα πρέπει να έχουν πάντοτε μαζί τους την συνταγογραφημένη φαρμακευτική αγωγή.

– Για τη φαγούρα/κνίδωση δίνονται αντιισταμινικά

– Για την αλλεργική επιπεφυκίτιδα μπορεί να χορηγηθούν ειδικά οφθαλμικά κολλύρια.

– Στο άσθμα χορηγούνται εισπνεόμενα βρογχοδιασταλτικά και αντιφλεγμονώδη φάρμακα.

– Για το έκζεμα, μείζονα σημασία έχει η συστηματική χρήση ενυδατικών σαπουνιών και κρεμών για καλύτερη ενυδάτωση του δέρματος.

– Για την παιδική αλλεργική ρινίτιδα οι πλύσεις με φυσιολογικό ορό στην μύτη, αντιισταμινικά και ενδορινικά κορτιζονούχα σπρέι αποτελούν βασικό θεμέλιο αντιμετώπισης.

– Ενώ σε περιπτώσεις αναφυλαξίας πρέπει να χορηγείται άμεσα ενέσιμη αδρεναλίνη και το παιδί να μεταφέρεται για παρακολούθηση στο πλησιέστερο ιατρικό κέντρο.

Τροφική αλλεργία αλλεργία σε αντιβίωση

Τα συχνότερα φάρμακα που προκαλούν αλλεργικές αντιδράσεις στα παιδιά είναι τα αντιβιοτικά (π.χ. πενικιλίνες, κεφαλοσπορίνες) και τα μη-στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (π.χ. ιβουπροφένη, δικλοφενάκη). Η αντίδραση στα φάρμακα μπορεί να είναι άμεση ή επιβραδυνόμενη, ανάλογα με το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ της έκθεσης στον φαρμακευτικό παράγοντα και στην εμφάνιση των συμπτωμάτων.